شهدای ما اهل راحتی و آرامش نیستند، اهل پشت کردن به مردم نیستند، به دنبال خواب آسوده نبودند، شهیدان ما شاهدند... می بینند جنگ دنیا زده گان را بر سر میز و مقام و ... ولی رهایمان نمیکنند!
شهدا بیائید که اگر شما نباشید ما هم در هیاهوی دنیا و دنیا طلبی گم میشویم، بیائید که با بودنتان پشتمان گرم و عزممان جزم تر میشود و توانمان دو چندان در برابر این دنیا زده گان در لباس دوست... میدانم که تنهایمان نمی گذارید تا روزی که به شما ملحق شویم... انشاءالله..
مجید جان سلام...
دلتنگ تو بودن٬ با تمام بچه های دیگه فرق میکنه! آخه روزی که قرار بود با هم بریم، اما من جا ماندم، آمده بودی خونه ما و از مادرم سراغم را گرفته بودی... و مادرم هم گفته بود که سعید فردا می آید و تو قرارمان را گفتی...
یکسالی بود که در حوزه درست را آغاز کرده بودی، طبق قراری که با هم در اول دبیرستان داشتیم! بعد از دیپلم به حوزه برویم. اونروزها جنگ شروع نشده بود ..
من آخرین باری که دیدمت گفتم: این عملیات را بروم و برگردم میام پیشت و تو گفتی : من هم با تو می آیم تا وقتی برگشتیم زیر قولت نزنی! گفتی که سال اول را دوباره با من میخوانی که هم حجره و هم بحث بشویم...
اما یک سفر ! یک روز تاخیر در بازگشت ! ...روز اعزام تو رفتی بدون من و من ماندم بدون تو...
20 روز بعد خبر از مفقود شدنت آمد و من حسرت جبهه با تو و درس و حوزه در کنار تو را تا امروز میکشم....
مجید جان؛ میدانی که نمیتوانم با ویلچرم بر سر مزارت بیایم! هنوز نامه هایت را نگه داشته ام و با خواندنش بهترین دوران با تو بودن را مرور میکنم،
یاد من هستی..؟
میدانم دوست خوبی برایت نبودم، اما یادم کن که محتاج دعایت هستم
